Narodziny dziecka z zespołem Downa stają się prawdziwym wyzwaniem dla rodziców. Kiedy lekarze informują ich, że maleństwo ma chorobę genetyczną, często nie potrafią zaakceptować tej sytuacji. Wiele dzieci trafia więc do rodzin zastępczych, a dodatkowy chromosom traktowany jest w kategoriach wyroku. Anisimowie nie mogli doczekać się narodzin swojego pierwszego syna. Po kilku minutach od porodu położna poinformowała świeżo upieczonych rodziców, że prawdopodobnie ich pociecha ma zespół Downa. Wcześniejsze badania nie wykazały żadnych nieprawidłowości. Zdezorientowany Jewgienij wybiegł ze szpitala, nie mógł poradzić sobie z emocjami i kłębiącymi się w jego głowie myślami. „Byłem zrozpaczony, ale wiedziałem, że teraz moim zadaniem jest wspieranie żony. Kiedy z laboratorium przyszły wyniki badań, które potwierdziły diagnozę, wiedziałem, że wszystko się zmieni. Mimo wszystko cały czas gdzieś tliła się we mnie radość z powodu tego, że urodził się mój syn” – opowiada Jewgienij. Przyznaje, że nie wiedział, na czym polega ta choroba genetyczna. Postanowił, że dowie się jak najwięcej na temat zespołu Downa. Jego żona nie była gotowa na wzięcie tak dużej odpowiedzialności za rodzinę. Rozważała, by oddać Miszę do sierocińca. Jewgienij nie wyraził na to zgody. Kobieta opuściła męża i syna. „Wydawało mi się, że nasza relacja była dobra, oparta na wspólnym zaufaniu. Okazało się jednak, że choroba dziecka nas rozdzieliła. Sytuacja, w której się znaleźliśmy przerosła moją żonę i tak zostałem samotnym rodzicem” – tłumaczy mężczyzna w rozmowie z „Bright Side”. Na szczęście pojawili się ludzie, którzy nie pozostali obojętni. Jewgienij otrzymał ogromne wsparcie od swoich przyjaciół, którzy stali się częścią codzienności tego niezwykłego teamu: tata-syn. Każdy dzień Jewgienija i Miszy jest skrupulatnie zaplanowany. Masaże, rehabilitacja, aktywność fizyczna, spotkania z logopedą – to tylko niektóre zajęcia z codziennego harmonogramu. „Od pewnego momentu mniej skupiam się na jego diagnozie. Rano budzimy się, ćwiczymy, potem jemy śniadanie i idziemy na spacer. Bawimy się i tańczymy. Są dni, kiedy odwiedzamy logopedę, są takie dni, kiedy Miszka idzie do przedszkola” – tłumaczy Jewgienij. „Misza co tydzień uczęszcza na lekcje pływania. To kosztowne, ale wiele osób nam pomaga. Rozpoczęliśmy również terapię mowy. Rozumiem, że przyszłość może przynieść więcej problemów, ale mam nadzieję, że będziemy w stanie przezwyciężyć wszystko” – wyjaśnia tata chłopca. Każde, nawet najmniejsze osiągnięcie Miszy sprawia Anisimowi radość. Jewgienij pęka z ojcowskiej dumy i nie kryje szczęścia oraz satysfakcji. Tłumaczy, że chłopiec nie nabył wszystkich podstawowych umiejętności, jak jego rówieśnicy, ale on nie zamierza wyznaczać synowi żadnych standardów i zmuszać go do robienia rzeczy, na które nie ma ochoty. Traktuje swoje rodzicielskie zwycięstwa i porażki z dużym poczuciem humoru i dystansem. Pomimo wielu obowiązków Jewgienij znajduje także czas, aby pomóc innym. Systematycznie uczestniczy w różnych akcjach charytatywnych i pomaga zbierać fundusze na potrzeby rodzin, które wychowują dzieci z niepełnosprawnościami. Mężczyzna jest przekonany, że każde dziecko, bez względu na rasę, kolor skóry lub niepełnosprawność, powinno być kochane. „Ludzie z dodatkowym chromosomem są mili, mają czułe i empatyczne osobowości, a mimo wszystko większość nadal patrzy na nich z góry” – mówi Anisimow. Pomimo wszystkich problemów i wyzwań jakie ojcostwo przynosi Jewgienijowi, nigdy nawet nie pomyślał o rezygnacji z tego doświadczenia. Często powtarza, że nie wyobraża sobie życia bez „tego wyjątkowego, małego człowieka”. „Chcę, aby nasza relacja ojca i syna była wsparciem i inspiracją dla tych, którzy są lub będą w takiej samej sytuacji jak ja. Mam nadzieję, że ci, którzy mają podobne trudności, przeczytają naszą historię. Nie bójcie się! Wszystko będzie dobrze!” – podkreśla Jewgienij. Źródło: Family News Service
Joey ma trzy starsze siostry, a Ellie dwie starsze siostry. Ich rodzeństwo edukuje koleżanki i kolegów z klasy na temat zespołu Downa. Cieszą się z niezwykłego uczucia między siedmiolatkami. „Nie jestem pewna, kiedy to się stało, ale Joey zaczął nazywać Ellie swoją dziewczyną. Co tydzień nam mówi, że zamierza poślubić Ellie. W internecie roi się od zdjęć kotów, które według swoich opiekunów cierpią na zespół Downa. Jednak czy ta choroba naprawdę może wystąpić u domowego czworonoga? Jakie inne choroby kotów mogą sprawić, że mruczek będzie przypominał osobę z taką chorobą? Na czym polega zespół Downa? Każdy organizm posiada określoną liczbę chromosomów, które zawierają materiał genetyczny przekazany danemu osobnikowi przez jego rodziców. Zazwyczaj ich liczba jest parzysta – koty posiadają 19 par chromosomów, myszy 20, człowiek 23, a psy aż 39. Zespół Downa to występujący u ludzi zespół wad wrodzonych wywołany obecnością dodatkowego chromosomu 21. pary. U osób z tą chorobą występują często dość charakterystyczne objawy, takie jak: migdałowaty kształt oczu, krótsze kończyny, wystający język, płaska twarz, zez i inne problemy ze wzrokiem, skrócona szyja, obniżona odporność, upośledzenie umysłowe. Wady przypominające typowe objawy zespołu Downa mogą wystąpić także u kotów. Jednak czy u domowych mruczków naprawdę może wystąpić ta choroba genetyczna? Czy koty mogą cierpieć na zespół Downa? Wbrew opinii opiekunów wielu nietypowych kotów trisomia chromosomu z 21. pary nie występuje u domowych mruczków. Dzieje się tak z prostego powodu – koty mają tylko 19 par chromosomów! Zwierzęta te mogą wprawdzie mieć dodatkowy chromosom, jednak jego obecność objawia się w trochę inny sposób, a wywołana przez niego choroba nosi zupełnie inną nazwę. Mianem „kota z zespołem Downa” określa się często zwierzaki cierpiące na inne, nie tylko związane z genami dolegliwości, które skutkują skróceniem pyska, zwężeniem oczu, zezem czy osłabieniem zdolności poznawczych. Jakie choroby kotów mogą przypominać zespół Downa? Zespół Klinefeltera – choroba ta występuje wyłącznie u samców kotów, średnio u jednego na 3000 kotów. Cierpiące na ten syndrom samce rodzą się z dodatkowym chromosomem X. Zespół Klinefeltera u kota objawia się przede wszystkim bezpłodnością i drobnymi zmianami w zachowaniu mruczka. Jednak zazwyczaj choroba ta nie jest dostrzegalna przez opiekunów ani uciążliwa dla zwierzaka. Hipoplazja móżdżku – wady rozwojowe móżdżku mogą mieć wiele przyczyn zarówno genetycznych, jak i środowiskowych. Kot z niedorozwojem móżdżku porusza się nieporadnie i chwieje podczas chodzenia. Może także mieć zaburzoną orientację w przestrzeni i przechylać głowę na jedną stronę. W zależności od stopnia uszkodzenia móżdżku, kociak cierpiący na jego hipoplazję może być całkowicie niesamodzielny lub całkiem dobrze sobie radzić. Dysautonomia (zespół Keya-Gaskella) – to niezwykle rzadka choroba kotów polegająca na zaburzeniach pracy układu nerwowego. Chore na dysautonomię zwierzaki często nie wydzielają łez, ich źrenice nie zwężają się pod wpływem światła, a serce bije niebezpiecznie wolno. Również jelita i układ moczowy kotów z zespołem Keya-Gaskella nie funkcjonują wystarczająco wydajnie. Choroba ta jest niestety nieuleczalna, choć przy dobrej opiece zwierzak może wieść stosunkowo normalne życie. Deformacje czaszki – wrodzone lub będące skutkiem przeróżnych chorób czy wypadków deformacje czaszki i pyska mogą przywodzić na myśl objawy zespołu Downa. Zwężenie żuchwy, źle zrośnięte kości twarzoczaszki, nieprawidłowo rozwinięte oczodoły mogą kojarzyć się opiekunom z przeróżnymi, występującymi tylko u ludzi chorobami. Jeśli jednak mruczek nie tylko dziwnie wygląda, ale także specyficznie się zachowuje, powinien zostać dokładnie przebadany przez lekarza weterynarii i w razie potrzeby poddany leczeniu lub operacji.Większość z nas zna zespół Downa i jego objawy u ludzi. Wielu z nas zastanawia się, czy psy również mogą być dotknięte zespołem Downa. Odpowiedź jest niejasna. Psy mają wady genetyczne, ale nie zostały połączone z tym samym kawałkiem powtarzającego się materiału genetycznego, który powoduje zespół Downa u ludzi. Ale niektóre psy mają szerokie twarze, powolny rozwój i słabość fizyczną, którą kojarzymy z zespołem Downa u ludzi. Zespół Downa u ludziKomórki psów, ludzi i innych zwierząt przechowują swój materiał genetyczny w sparowanych wiązkach zwanych chromosomami. Ludzie mają 23 pary chromosomów. Dodatkowy chromosom, poza oczekiwanymi 46, zwykle wytwarza embrion, który nie może się rozwijać i rosnąć. Ale w przypadku mniejszych 21ul chromosom, dodatkowa kopia części lub całości chromosomu, znana jako „trisomia 21”, może dać zarodek, który przetrwa i przekształci się w dziecko, ale ma wiele niezwykłych to znane jako zespół Down (lub „Down”). Ludzie z zespołem Downa mają wyraźne cechy fizyczne, które mogą obejmować skośne oczy, krótką szyję, płaską twarz i nos, nieprawidłowe zewnętrzne uszy, mały podbródek, ale duży język i pojedyncze zagięcie na dłoni. Ludzie z zespołem Downa mają również tendencję do słabego napięcia mięśniowego i zahamowania wzrostu. Ich rozwój psychiczny i fizyczny zwykle pozostaje w tyle za rozwojem ich normalnych odpowiedników; Dorośli z zespołem Downa mogą mieć około 50 IQ, co odpowiada zdolności umysłowej dziecka w wieku od ośmiu do dziewięciu lat. Osoby z zespołem Downa mają również większe ryzyko niż inne problemy zdrowotne, w tym zaburzenia widzenia, choroby serca, problemy żołądkowo-jelitowe i bezpłodność. Ich długość życia jest krótsza, średnio od 50 do 60 lat, nawet przy nowoczesnej opiece zdrowotnej. Czy psy psują zespół?Nie ma łatwej odpowiedzi na to pytanie. Wielu spekuluje, że małpy, tygrysy, psy i inne zwierzęta mogą mieć skupiska wad genetycznych, które przynajmniej wyglądają jak zespół Downa. Kilku weterynarzy mówi, że zespół Downa występuje u psów. Ale jeśli tak, to musi być inny niż zespół Downa u ludzi. Psy mają inną liczbę chromosomów niż ludzie (78 w przeciwieństwie do 46) i ich 21ul para nie zawiera tych samych informacji co 21ul sparować z człowiekiem, więc trisomia 21 u psów nie spowodowałaby zespołu Downa. Niemniej jednak wiele informacji o ludziach pojawia się na 21ul para pojawia się gdzie indziej na chromosomach innych gatunków, w tym psów. Badania nad genami psów nie są tak zaawansowane jak badania na ludziach. Niewiele indywidualnych psów miało analizowane chromosomy lub geny. Zwykle szczeniak umiera, zanim jeszcze się urodzi. Jeśli rzeczywiście przeżyje, lekarze zwykle uniemożliwiają mu życie dłużej niż kilka dni. Czasami trauma doświadczana podczas narodzin staje się zbyt intensywna, by szczeniak mógł znieść, że kończy się śmiercią. Chociaż objawy zespołu Downa pojawiają się dopiero po roku lub dwóch latach, szczeniak zaczyna wykazywać fizyczne zaburzenia i spowolnienie umysłowe na wczesnym etapie. Ponadto, nawet jeśli zaburzenie nie wpływa bezpośrednio na wskaźnik przeżycia szczeniaka, nadal powoduje zły rozwój narządów i części ciała. Ponadto może skończyć się śmiercią po kilku dniach, ponieważ nie jest zdolny do samodzielnego karmienia się lub poruszania się po sobie. Innym powodem, dla którego szczenięta z zespołem Downa umierają wcześnie, jest to, że ich matka je zaniedbuje. W niektórych przypadkach może nawet zabić szczenięta, które są nienormalne, takie jak te z zespołem Downa. Matka próbuje wyeliminować chorego szczeniaka, aby odizolować go od reszty miotu. Ogólnie rzecz biorąc, psy z tym zaburzeniem żyją średnio przez pięć lat, podczas gdy psy żyjące przez 10 do 15 lat. Czy Twój pies ma zespół Downa?Twój rodzinny lekarz weterynarii jest prawdopodobnie jedynym, który może stwierdzić, czy twój pies ma zespół Downa. Ponieważ genetyka psów nie jest łatwa do przetestowania, może być trudna do postawienia diagnozy. Ale zastanów się, czy nie zapytać go o zespół Downa, jeśli pies ma takie objawy jak: Wrodzona wada serca. Trudności w słyszeniu (nie reaguje tak szybko, jak inni w „paczce”). Słaby wzrok, być może z zaćmą. Problemy z tarczycą, na co wskazuje upośledzony metabolizm i niestabilna temperatura ciała. Dziwne zachowanie, takie jak zawodzenie (ze zniekształconych organów wewnętrznych) lub niezwykła rezerwa. Niezwykłe cechy fizyczne. Podejrzewane cechy obejmują nos, który zawsze jest ciepły i suchy, niezwykłe plamy na skórze, częste wypadanie włosów, zdeformowane nogi lub biodra i dziwne rysy twarzy, w tym szeroki nos i wystający język. Nawet jeśli nie otrzymasz ostatecznej odpowiedzi od weterynarza, ty i weterynarz możecie jednak zdecydować, że macie „specjalnego” psa, który wymaga szczególnej uwagi i troski, z powodu jego genów, rozwoju embrionalnego lub innych przyczyn twojej kontroli. Objawy i symptomyPoza wymienionymi powyżej, najczęstszymi objawami zespołu Downa u psów są: Niektóre z wymienionych powyżej symptomów omówiono również szczegółowo poniżej. Ważne jest, aby je zanotować, abyś mógł wcześnie wykryć problem i jak najszybciej podjąć odpowiednie działania. Chociaż trudno to stwierdzić, jest to nadal możliwe. Musisz być tylko uważny. Na przykład zdrowe psy mają wilgotne nosy, podczas gdy chore mają suche nosy. Jeśli chcesz dowiedzieć się, czy twój pies ma zespół Downa, zwróć uwagę na następujące rzeczy: Słaby wzrok: Z powodu słabego rozwoju psów z zespołem Downa, mają również tendencję do słabego wzroku. W rzeczywistości są one również narażone na ryzyko rozwoju zaćmy przynajmniej w jednym z oczu. Sprawdź oczy swojego psa pod kątem zachmurzenia. Jeśli zauważysz zmętnienie, może to wskazywać na powstanie zaćmy. Niezwykłe cechy twarzy lub fizyczne: Psy z tym zaburzeniem mają zwykle karłowate i zdeformowane rysy twarzy. Niektóre z typowych nieprawidłowości obejmują krótką szyję, płaską twarz, małą głowę, nachylone do góry oczy i uszy o nienormalnym kształcie. Ponadto psy z zespołem Downa zwykle mają ciepłe i suche nosy. Mają także tendencję do występowania nieprawidłowych plam na skórze, zdeformowanych lub niekompletnych nóg i cierpią na wypadanie włosów lub wypadanie. Problemy ze słuchem: Chociaż ten objaw może być dość trudny do zauważenia, zauważysz, że pies z zespołem Downa jest zwykle najwolniejszy do naśladowania lub reagowania na polecenia w towarzystwie innych psów. Wrodzona wada serca: Jest to widoczne u psów z zespołem Downa, ponieważ mają one nieprawidłowy układ krążenia. Urodzili się z wadami rozwojowymi. Losowy ból: Ponieważ pies z zespołem Downa zwykle cierpiał na zaburzenie całego ciała, może także mieć nieprawidłowo rozwinięte narządy wewnętrzne. Może to czasami powodować ból. Rozładować się: Psy z zespołem Downa mogą również cierpieć na inne choroby, powodując krwawienie z odbytnicy. Możesz zauważyć takie krwawe wydzieliny wychodzące z ich ciała w późniejszych stadiach ich syndromu. Problemy skórne: Wiele psów z zespołem Downa cierpi na problemy skórne. Oprócz nienormalnych lub brakujących plastrów i silnego zrzucania, mogą być również bardzo wrażliwe na drobne podrażnienia. To powoduje, że szybko rozwijają alergie i inne problemy zdrowotne. Problemy z tarczycą: Psy z zespołem Downa mogą również mieć nieprawidłową czynność tarczycy, powodując problemy z metabolizmem i temperaturą. Ogólnie mają niższą temperaturę niż normalne psy. Problemy behawioralne: Psy z zespołem Downa często wykazują dziwne cechy i zachowania, takie jak zawodzenie, wycie lub nieustanne skomlenie. Mogą też pokazać niezwykłą rezerwę. Szczenięta z tym zaburzeniem również nie przechodzą szybko przez kolejne etapy rozwoju. Stają się trudni do karmienia i nocnika. To dlatego, że nie mogą dobrze kontrolować swoich pęcherzy. Mogą nawet wyjść na zewnątrz, a następnie wrócić do siusi na dywan. Musisz mieć dużo cierpliwości podczas radzenia sobie z nimi. Czy Twój pies ma zespół Downa? Zarządzanie Twoim specjalnym stanem szczenięciaNiestety nie ma dostępnych metod leczenia wad genetycznych u psów. Mimo to właściciel dotkniętego chorobą psa może nadal zapewniać mu normalne życie, ze szczególną ostrożnością. Pokarm dla psów bogaty w białko pomoże psu wzmocnić i naprawić zmarnowane mięśnie. Niektóre chore psy mogą odczuwać alergię na przetworzoną żywność. Najlepiej jest, aby weterynarz sprawdził składniki karmy dla psów, aby uniknąć pogorszenia stanu psa. Wiele ćwiczeń - takich jak codzienny szybki marsz, trening sztuczek dla psów, a nawet sporty takie jak Frisbee - pomoże psu wzmocnić jego serce i kości. Ponownie jednak należy skonsultować się z weterynarzem w sprawie planu ćwiczeń dla „specjalnego” psa; jeśli pies ma wrodzoną chorobę serca, zbyt dużo ćwiczeń może spowodować więcej szkody niż pożytku. Jako konserwator, weterynarz może również zalecić regularne kontrole i przepisać witaminy lub leki, aby system psa dobrze funkcjonował. Należy ściśle przestrzegać odpowiednich dawek i czasu leczenia, ponieważ ciało psa może reagować inaczej niż normalny pies. Jeśli podejrzewasz alergię na lek, na przykład jeśli pies ma drgawki, swędzenie lub sapanie po zażyciu leków, natychmiast zanieś psa do weterynarza. Życie z psem „specjalnym” lub z zespołem Downa może wydawać się nieco trudne, ale w rzeczywistości ma swoje zalety. Ci, którzy opiekują się chorymi psami, są bardzo szczęśliwi i spełnieni, ponieważ mogą wychowywać te psy tak normalnie, jak tylko mogą. Dla niektórych tylko myśl o możliwości przedłużenia życia swoich „najlepszych przyjaciół” w sposób, którego nie mogliby sobie wyobrazić, jest cudem. Niektórzy właściciele specjalnych zwierząt domowych stali się pielęgniarkami lub pracownikami służby zdrowia zarówno ludziom, jak i zwierzętom, dzięki rozwiniętej zdolności pielęgnacyjnej. Czego można oczekiwać od specjalnego psaOczywiście nie oznacza to, że nie ma kompromisów. Twój pies nie może żyć tak długo jak normalny pies. Nie możesz oczekiwać, że zrobi wszystko, co może zrobić normalny pies, na przykład „stróżujący” obowiązek, z powodu jego upośledzeń umysłowych i sensorycznych. Jeśli pies cierpi na brak treningu nocnika lub ma krwawe wypływy z odbytnicy, właściciele zwierząt domowych powinni trzymać swoje dzieci i innych chorych członków rodziny z dala od chorego psa i jego wyładowań. Konieczna jest częsta sanacja przestrzeni życiowej psa. Miejsce do spania psa również musi być wygodne, ponieważ jego zmysły i zdolności mogą nie pozwalać mu na tak duże poruszanie się. Czy skonsultowałeś się ze swoim weterynarzem? Czy byłoby bezpiecznie mieć kolejnego psa w gospodarstwie domowym?Zwykle byłoby tak, ponieważ zespół Downa lub wady genetyczne u psów nie są zaraźliwe. Dla chorego psa korzystne może być mieszanie się z innymi psami. Psy mają własne sposoby komunikowania się ze sobą, w tym z chorym lub upośledzonym psem. Jeśli twój specjalny pies ma krwawe wyładowanie lub nie jest wyszkolony w nocniku, będziesz chciał powstrzymać inne psy przed spożyciem jego odchodów, ponieważ może to prowadzić do zakażenia bakteryjnego. Rozmnażanie wśród psów dotkniętych defektami genetycznymi nie jest bardzo prawdopodobne, ponieważ takie psy prawdopodobnie mają problemy z płodnością. W każdym razie hodowla takiego psa byłaby niepożądana, ponieważ potomstwo prawdopodobnie miałoby same wady genetyczne. Posiadanie specjalnego psa Dbanie o psa dotkniętego wadami genetycznymi może być bardziej darem niż ciężarem. Życie w normalnym życiu jest możliwe, jeśli pies otrzymuje odpowiednie leki i wskazówki. Dbanie o takiego psa nie jest łatwym zadaniem i wymaga dojrzałości emocjonalnej. Posiadanie specjalnego zwierzaka umożliwi osobie zrealizowanie tak wielu rzeczy, w tym zdolności do miłości, uwagi i troski. Kto by wiedział, że pomimo okoliczności można dać psu życie, na jakie zasługuje? Kto by wiedział, że opiekowanie się chorym psem może stać się katastrofalnym kursem w pielęgniarstwie? Takie realizacje przychodzą tylko do tych, którzy doświadczają niezwykłych warunków życia, takich jak pies ze specjalnymi problemami. Jak zawsze mówią - ci, którzy przechodzą przez najtrudniejsze sytuacje, to ci, którzy w końcu wyjdą najsilniejsi. Dbanie o psa z zespołem DownaChociaż prawdą jest, że posiadanie psa z zespołem Downa jest wyzwaniem, może być również satysfakcjonujące. Z drugiej strony, jeśli chodzi o bycie praktycznym, należy pamiętać, że dbanie o psa o takim stanie jest dość drogie. Jego zaburzenie wymaga częstszego zabrania go do lekarza weterynarii. Częste wizyty oznaczają wyższe koszty egzaminów, recept i testów. Leki są zazwyczaj drogie, ponieważ nie są dostępne przez cały czas. Niektóre psy mogą nawet być uczulone na te leki. Jeśli twój pies jest uczulony na jego leki, możesz mieć trudności z szukaniem substytutu. Ponadto należy wziąć pod uwagę dodatkowe koszty mebli i tapicerki. Jeśli często niszczy twoje rzeczy, istnieje również potrzeba ciągłego ich zastępowania. Musisz mieć czyste dywany, nie tylko po to, aby Twój dom nie pachniał okropnie i nie wydzielał gości, ale także aby zachować dobrą higienę. Utrzymywanie domu w czystości przez cały czas jest dość trudne, jeśli pies z zespołem Downa oddaje mocz lub wypróżnia się w pomieszczeniu, ponieważ jest on trudny do pociągnięcia nocnikiem. Jeśli kupowanie nowych rzeczy jest przez cały czas zbyt kosztowne, możesz kupić pieluchy dla psów. To nadal spowoduje, że wydasz pieniądze, ale przynajmniej pieluchy dla psów są tańsze niż nowy dywan. Jeśli jednak obliczysz koszty tych pieluch dla psów, nadal otrzymasz sporą sumę za nadgodziny. Ponadto należy pamiętać, że pies z tego rodzaju zaburzeniami nie może robić tego, co robią inne psy. Na przykład nie można oczekiwać, że będzie występował jako strażnik z powodu jego upośledzeń umysłowych i sensorycznych. Może nawet powodować problemy w domu, dlatego musisz upewnić się, że jesteś w pełni przygotowany do posiadania takiego psa. Poniżej znajdują się pomocne wskazówki do zapamiętania podczas obchodzenia się z psem z zespołem Downa i opieki nad nim:Pozbądź się wszelkich przeszkód fizycznych: W miarę możliwości należy mieć wystarczająco dużo miejsca w domu, aby pies mógł się poruszać. Ponieważ pies z zespołem Downa ma słabe widzenie, może skończyć się na dużych przedmiotach lub ścianach. Może to spowodować zranienie i obrażenia. To jest główny powód, dla którego musisz usunąć wszelkie możliwe zagrożenia w swoim otoczeniu. Jeśli masz schody w swoim domu, możesz zainstalować bramy dla psów lub bramy dla dzieci, aby zapobiec upadkowi. Musisz także rzucać dywanikami po całym domu, aby zapobiec przypadkowemu ześlizgnięciu się i kontuzji. Możesz również użyć skarpet antypoślizgowych, aby zapewnić trakcję swojemu psu z zespołem Downa. Jeśli z powodu zaburzenia ma brakującą kończynę, możesz kupić sprzęt adaptacyjny, taki jak wózek inwalidzki przeznaczony dla psów. Oczywiście, twój dom powinien być wystarczająco przestronny, aby mógł się poruszać na wózku inwalidzkim. Często dezynfekuj: Psy z zespołem Downa zwykle mają trudności z kontrolowaniem pęcherza. To powoduje, że uwalniają się w pomieszczeniach; dlatego musisz mieć ze sobą pieluchy. Są to niezbędne przedmioty, ponieważ nie możesz go wyćwiczyć, a na pewno nie chcesz, żeby twój dom był bałaganem. Dopilnuj, aby regularnie zmieniałeś pieluchy i usuwałeś mocz i kał, aby zapobiec infekcji. Jest to szczególnie ważne, jeśli twój pies zaczyna krwawić. Nie zapomnij także o dezynfekcji jego salonu. Miejsce, w którym śpi, musi być także wygodne i bezpieczne. Należy pamiętać, że psy z zespołem Downa obawiają się wszystkiego wokół siebie, co powoduje, że są podatne na rozrywanie przedmiotów z powodu strachu i niepokoju. Pozbądź się bałaganu: Zanim zabierzesz go do domu, upewnij się, że twoje miejsce jest wygodne, znajome i uporządkowane. Oczyść meble, aby stworzyć przestrzeń, w której mógłby się poruszać. Powstrzymaj się od wkładania wody lub jedzenia do mis, ponieważ może to go zmylić. Utrzymywanie zabawek w pobliżu nie jest idealne, ponieważ psy z tym zaburzeniem nie są tak naprawdę zainteresowane zabawkami z powodu ich upośledzenia sensorycznego. W razie potrzeby zaoferuj pomoc: Jeśli szczeniak z zespołem Downa jest wciąż mały, może potrzebować dużo pomocy w znalezieniu jedzenia podczas posiłku. Jeśli ma zaburzenie nóg i jest słaby, może potrzebować pomocy podczas chodzenia i wstawania. Możesz zmusić go do noszenia urządzeń adaptacyjnych, takich jak proca. Leczenie i zarządzanie w celu poprawy jakości życia Twojego psaChociaż nadal nie ma dokładnego lekarstwa na psy z zespołem Downa, możesz mieć pewność, że istnieją sposoby na opanowanie tego stanu. Lekarze weterynarii zazwyczaj zalecają następujące wskazówki: Daj mu zbilansowaną dietę i zachęć go do zdrowego stylu życia, aby wydłużyć mu życie. Psy z zespołem Downa nie mogą żyć normalnie. Musisz po prostu cierpliwie pomagać im w tym. W idealnej sytuacji musisz podawać swoim psom pokarmy bogate w białko. Te pokarmy dostarczą mu energii potrzebnej do wzmocnienia i naprawy mięśni, co pozwoli mu zachować czujność i mobilność. Gorąco polecamy jerki i tłuczoną wołowinę. Z drugiej strony, nie należy zapominać o tym, czy Twój pies jest uczulony na niektóre składniki przetworzonych produktów. Jeśli twój pies nie ma apetytu, możesz użyć środków pobudzających apetyt, takich jak suszone zioła. Mięta pieprzowa, koper, koper włoski, imbir i lucerna są pomocne w zachęcaniu psów z zespołem Downa do jedzenia. Możesz także użyć czosnku w proszku, ponieważ na ogół lubią czosnek. Możesz go wymieszać z gotowanym kurczakiem lub indykiem. Zachęcaj swojego psa do regularnych ćwiczeń. Możesz go poprowadzić po okolicy lub zabrać go do parku, aby zagrać. Możesz także sprawić, że będzie ćwiczył się w psich treningach i wziął udział w zajęciach dla psów, aby wzmocnić mięśnie, kości i serce. Jest to ogromna pomoc w zapobieganiu chorobom serca i radzeniu sobie z nimi. Należy jednak pamiętać, że psy z tym zaburzeniem mają również słabe struktury szkieletowe. W związku z tym należy zapytać lekarza weterynarii o rodzaje bezpiecznych dla niego zajęć. Mimo że ćwiczenia są dobre dla jego zdrowia, zbyt wiele z nich może powodować problemy z sercem. Daj swojemu psu szansę na spotkania towarzyskie z innymi psami i dziećmi. Nawet jeśli mają zespół Downa, nadal lubią grać i biegać. Te psy są naprawdę świetne z dziećmi, ponieważ mają tendencję do bycia bardziej tolerancyjnymi i uległymi. Zazwyczaj nie wykazują agresji. Upewnij się, że twój pies otrzymuje wszystkie potrzebne składniki odżywcze. Lekarz weterynarii może przepisać mu witaminy i inne leki. Jeśli twój pies ma problemy z tarczycą lub wrodzoną wadę serca, musi również przyjąć odpowiednie leki na te schorzenia. Bądź przygotowany, aby wydać dużo pieniędzy na swoje leki. Koszt tych leków zwykle zależy od tego, jak poważna jest choroba psa. Oczywiście, powinieneś zabrać swojego psa do lekarza weterynarii na regularne kontrole. Lekarz weterynarii musi ocenić, czy lek lub leczenie działa prawidłowo. Ponadto określi, czy operacja może być konieczna w przypadku twojego psa. Jak na temat ubezpieczenia zdrowotnego zwierząt?Możesz również rozważyć uzyskanie ubezpieczenia zdrowotnego dla swojego psa z zespołem Downa. Ubezpieczenie to może być korzystne, ponieważ obejmuje wiele procedur, które zazwyczaj przechodzą psy z tym zaburzeniem. Opłaty weterynaryjne, leki na receptę, hospitalizacja i zabiegi chirurgiczne są często objęte ubezpieczeniem zdrowotnym zwierząt domowych.
Wszystkie choroby i schorzenia nie tylko sieją spustoszenie wśród ludzi, ale także w królestwie zwierząt. Okazuje się to dość ciekawym pomysłem, ponieważ wiele chorób, które zaatakowały społeczeństwa, pochodzi z fauny i flory, chociaż są wyjątki. Jednym z nich jest kwestionowanie istnienia zwierzęta z zespołem Downa. Wskaźnik1 Krótki opis zespołu Downa2 Czy to prawda, że psy mogą na to cierpieć?3 Warunki, na które cierpią psy na poziomie genetycznym4 Modyfikacje genetyczne, na które cierpią zwierzęta Krótki opis zespołu Downa Zespół Downa jest uważany, na podstawie badań medycznych, jako zespół objawów psychicznych i fizycznych spowodowanych modyfikacją genetyczną i chociaż łatwo go rozpoznać i znaleźć w populacji ludzkiej, tak nie jest u innych żywych istot. Do łatwo rozpoznawalnych objawów mimicznych należą: spłaszczona twarz, zwłaszcza na grzbiecie nosa, małe uszy i krótka szyja. Wśród problemów fizycznych spowodowanych tą chorobą są wady serca, słaba masa mięśniowa, luźne więzadła, utrata słuchu i skłonność do infekcji ucha, choroby oczu takie jak krótkowzroczność, niedokrwistość, problemy z tarczycą, białaczka, niedrożność jelit, bezdech senny, cierpienie na Hirschsprunga. choroby, a także różne wartości niepełnosprawności poznawczej. Jeśli kiedykolwiek pojawiło się pytanie, czy na ten zespół może cierpieć Zwierzęta, takich jak psy i koty, ponieważ można wskazać, że nie, psy nie mogą mieć zespołu Downa, tak jak koty. Zostanie to wyjaśnione w następnym punkcie, chociaż mogą one wykazywać podobne objawy, ale ich pochodzenie i przyczyna wywodzą się z innego punktu. Czy to prawda, że psy mogą na to cierpieć? Zarówno ludzie, jak i psowate mają wiele zaburzeń genetycznych, ale zespół Downa nie znajduje ich obu razem. Tylko w przypadku naczelnych innych niż ludzie odsetek bliski 98% informacji genetycznej jest udostępniany homo sapiens, u którego ustalono podobny zespół między nimi, ale nie dotyczy to innych gatunków, takich jak koty o Psy mogą jednak cierpieć na inne anomalie genetyczne, które mają pewne objawy. Mówiąc dokładniej, zdarzyło Ci się zauważyć, że czasami przez Internet dowiedziałeś się o dużej ilości informacji na temat zespołu Downa u tygrysów, psów, kotów, w towarzystwie obrazów ze szczegółami, które są dość podobne do tych z stan. narażony medyczny Wiedza o tym, skąd pochodzą te cechy, może spowodować zmianę genetyczną i deformację, ale nie z zespołem. Najbliższa rzecz, która pojawiła się na temat tego zespół Downa u zwierząt Znana jest dzięki eksperymentowi przeprowadzonemu na myszy laboratoryjnej, w której gryzoń był trisomiczny, zasób, który naukowcy opracowali, aby zbadać go na modelu zwierzęcym i sprawdzić jego warunki. Na początku chromosomu 16 u myszy udało im się utrwalić trisomię z genami z chromosomu 21 u ludzi. Celem jest zbadanie reprezentacji tych kopii genów. Oprócz tego ma również na celu porównanie jego podobieństwa i związku z zespołem Downa, interakcji między komponentami genetycznymi i możliwym przyszłym leczeniem tej natury genetycznej, które należy przeprowadzić. Innymi słowy, ludzie i naczelne mogą cierpieć na zespół Downa, ale zwierzęta lub żywe istoty, które nie mają tych samych kodów genetycznych, nie mogą na niego cierpieć. Warunki, na które cierpią psy na poziomie genetycznym Rozsądnie jest sądzić, że zwierzęta mogą być również dotknięte niepełnosprawnością poznawczą, ale jest to coś zupełnie innego niż trisomia 21, która może wystąpić z różnych powodów, powołując się na przykład na zespół dysfunkcji poznawczych, który rozwija się u starszych lub starszych psów. może również wystąpić u kotów, ale jest znacznie mniej zauważalne i pojawia się z powodu zaawansowanego wieku. Jak już wspomniano, istnieje możliwość, że… zespół Downa u psów jest dość niewielka, ale prawdą jest, że psy i ludzie mają kilka innych chorób genetycznych, z których niektóre są wynikiem zmian genetycznych w określonych chromosomach, takich jak między innymi zaćma, narkolepsja, co prowadzi do wniosku, że niektóre przypadki są dobrymi modelami do badania choroby u ludzi, która w tym przypadku dotyczy również zwierzęcia czworonożnego. Modyfikacje genetyczne, na które cierpią zwierzęta Według oświadczenia Heather Rally, weterynarza i założycielki PETA, instytucji non-profit solidarnej z prawami zwierząt, która odniosła się, że „Tylko u naczelnych innych niż ludzie wykryto dziedziczny zespół podobny do naszego”. Z kolei DNA goryli jest w 98% identyczne z ludzkim, z dość wyraźnymi różnicami pod względem mowy oraz logicznego, dedukcyjnego i kreatywnego myślenia. Jeśli chodzi o koty, struktura chromosomów u kotów jest bardzo zróżnicowana, aby generować zmiany genetyczne uwarunkowane zespołem Downa, jednak można zauważyć inne osobliwości genetyczne, które generują podobieństwa estetyczne; to, według dr Rally. Mimo to pierwszą przyczyną chorób dziedzicznych u dużej liczby zwierząt jest narażenie in utero na wirusy lub składniki toksyczne, a także wady rozwojowe spowodowane krzyżowaniem. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.dzień dobry państwu Ewa Podolska witam państwa jak zwykle po w niedzielne popołudnie w programie z cyklu u TOKtora, ale nasz program będzie wyglądał inaczej to znaczy studio nie gościmy żadnego z lekarz kilka dni temu on dostałam maila i w tym mailu zobaczyłam fantastyczny silnik świetny filmik, w którym w mówią o sobie swoim życiu osoby dotknięte zespołem Downa z tego maila Czy ludzie z zespołem Downa mogą mieć dzieci Najdłużej żyjącą osobą z zespołem Downa Czy osoby z zespołem Downa mogą żyć samodzielnie Na przestrzeni lat zgromadzono mnóstwo informacji na temat tego, z czym wiąże się zespół Downa. Ile żyją osoby nim dotknięte, jak choroba wpływa na ich komfort życia i możliwość samodzielnego funkcjonowania. Długość życia osób z zespołem Downa uległa dzięki temu znacznemu wydłużeniu – obecnie jest to ok. 50 lat. Wyświetl całą odpowiedź na pytanie „Jak długo żyje osoba z zespołem downa”… Czy ludzie z zespołem Downa mogą mieć dzieci Badania nad płodnością pozwalają jednak wysunąć wniosek, iż zarówno kobiety, jak i mężczyźni z zespołem Downa wykazują obniżoną zdolność do prokreacji. Około 50–70% kobiet z trisomią 21 chromosomu wykazuje biologiczne predyspozycje do posiadania potomstwa. Najdłużej żyjącą osobą z zespołem Downa Najstarszym na świecie człowiekiem z zespołem Downa był Amerykanin Bert Holbrook. Zmarł w 2012 roku w wieku 83 lat. Czy osoby z zespołem Downa mogą żyć samodzielnie Rozwój intelektualny osób z zespołem Downa osiąga najczęściej poziom niepełnosprawności umysłowej w stopniu lekkim. Mogą oni samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, potrzebują jedynie niewielkiego wsparcia ze strony otoczenia. Nie jest to przeszkodą do nawiązywania przyjaźni czy wchodzenia w związki parnterskie. Uchwyciła urocze momenty, w których dzieci z zespołem Downa pozują w kostiumach bohaterów z bajek Walta Disneya. Nicole Louise Perkins z Nicole Louise Photography zorganizowała sesję zdjęciową, aby pokazać, że dzieci z zespołem Downa nie są w niczym gorsze od innych.
pies z zespołem downa
